In memoriam otto bouwknegt
3 may 1961 - 25 february 2025
|
Op zaterdag 2 augustus 2003 zong Otto zijn laatste concert met het Egidius Kwartet in het kerkje van Saint-Pardoux de Mareuil, in de Dordogne, in het festival Itinéraire Baroque van Ton Koopman. We namen ‘afscheid’ van hem, bezongen zijn lof en dronken er een mooie Gigondas 1995 op op Château de Clauzuroux. Het echte laatste optreden met ons volgde overigens de dag erna, toen we samen met Ton Koopman en Johannette Zomer Schubert’s Ständchen D 920 zongen in de openlucht.
Otto had na lang twijfelen besloten te stoppen, de druk werd hem te veel. Hij wilde en nam afstand. Dat was een moeilijk besluit. Het heeft een tijd geduurd voor hij weer naar Egidius kon luisteren. Maar tijdens het Leidse Koorboeken project kwam hij toch weer en was trots op ‘zijn cluppie’. Hij had toen al lang zijn professioneel zangerschap opgegeven en was werker in de zorg geworden. Maar het contact met ons en met vele vele andere collega’s uit de zangerswereld bleef. Tot vreugde van iedereen want Otto was een bijzonder mens, een geliefd mens, een man om van te houden. Hij was lief, vrolijk, gek, voorzien van een spottend gevoel voor humor en een ongelofelijke vaardigheid om te spelen met talen. Hij was weliswaar soms ook een ‘getroubleerd’ man, maar hij kwam er altijd bovenop en kon dan wijze dingen zeggen. Zijn liefde voor de medemens was groot, zijn trouw aan vrienden was groot en zijn liefde voor hondjes evenzeer. Hij stierf veel te vroeg. Hij wordt zeer gemist. RIP lieve Otto De foto boven deze pagina is genomen door Donald Bentvelsen |
On Saturday 2 August 2003, Otto sang his last concert with the Egidius Quartet in the little church of Saint-Pardoux de Mareuil, in the Dordogne, at Ton Koopman's festival Itinéraire Baroque. We said goodbye to him, sang his praises and drank a fine 1995 Gigondas at Château de Clauzuroux. By the way, the real last performance with us was the following day, when we sang Schubert's Ständchen D 920 in the open air with Ton Koopman and Johannette Zomer
Otto had made the decision to leave after long hesitation, but the pressure became too much for him. He wanted and took distance. That was a difficult decision. It took some time before he could listen to Egidius again. But during the Leiden Choir Books project, he was there again in the audience and was proud of ‘his club’. By then he had long given up being a professional singer and had become a care worker. But the contact with us and with many many other colleagues from the singing world remained. To everyone's delight because Otto was a special person, a beloved person, really a man to love. He was sweet, cheerful, goofy, endowed with a mocking sense of humour and an incredible ability to play with languages. Though he was also a ‘troubled’ man at times, he always recovered and could then say wise things. His love for fellow human beings was great, his loyalty to friends was great and his love for dogs equally so. He died far too early. He will be greatly missed. RIP dear Otto The picture above this page is taken by Donald Bentvelsen |